still ill

Ω! έλατο,ω έλατο...

Αν η ελληνική μυθολογία την προσωποποιούσε σε μια θεότητα,έστω και ήσσονος διαμετρήματος χωρίς βωμούς και ιερά αφιερωμένα σε αυτή,θα της εξασφάλιζε χιλιάδες πιστούς,εν αντιθέσει προς τη χριστιανική ηθική που την πολέμησε κατατάσσοντας την στα αμαρτήματα,γεννώντας με αυτόν τον τρόπο ένα διαρκές αίσθημα ενοχής στους παραβάτες.
Κι όμως,περισσότερο η συμπάθεια ταιριάζει σε όσους ομνύουν στην κενή δόξα,λατρεύοντας τον θεό των ανούσιων πραγμάτων μιας και η ματαιοφροσύνη ενυπάρχει στην ανθρώπινη φύση,θάλποντας την κουφότητα των πόθων μας και παραπλανώντας τη συντομία του βίου μας με ασημαντότητες.
Αλλά και όταν οδηγούμαστε σε πιο ευγενικές εκφάνσεις αυτής της φύσης όπως είναι ο έρωτας και η τέχνη,διαπιστώνουμε ξανά πως μας διακατέχει το επιλήψιμο κυνήγι του θαυμασμού έτσι όπως υποφώσκει στα σουρμελίδικα βλέφαρα ηδυπαθών ερωμένων ή στις στιλβωμένες λέξεις ζηλωτών της γραφής,σαν εκείνους που σαρκάζει ο Κωνσταντίνος Καβάφης:"...σοφισταί,και στιχοπλόκοι,κι άλλοι ματαιόσπουδοι".
Δεν μας εκπλήσσει λοιπόν το ότι ακόμα και αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων που μας δίνεται η ευκαιρία να επιστρέψουμε για λίγο στην ταπεινότητα,συλλαμβάνουμε τη ματαιοδοξία μας να αναβοσβήνει σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο,φωτίζοντας περιοδικώς έργα και σκέψεις μας.
Σαν έλατο φορτωμένο με αστραφτερά στολίδια και κάθε λογής διακοσμητικά μπιχλιμπίδια,σκεπασμένο από μια χρυσαφένια αχλύ που χαρίζει την πρόσκαιρη λάμψη,συμβάλλει στη γιορτινή ατμόσφαιρα με την πλησιφαή του παραμυθία.
Κρίμα μόνο που κάτω από τα πλουμιστά κλαδιά του δεν υπάρχει κανένα δώρο για να μας δώσει λίγη χαρά.

posted by still ill @ 4:02 PM